Έρωτας είναι ο τζόγος. Σε τρελλαίνει όπως μια γκόμενα. Σπαρταράς μέσα σου να παίξεις. Και, τελικά, παίζεις για να παίξεις. Όχι για να κερδίσεις, ούτε και για να χάσεις. Υπάρχει η σχετική θεωρία. Ότι στο βάθος της ψυχής του ο παίκτης, όσο κι αν δεν το ομολογεί, επιθυμεί να χάσει. Αυτή είναι η εσώτερη ανάγκη του. Να χάσει.
Ο αποδυτηριάκιας λέει άλλο. Ο τζογαδόρος είναι θύμα επειδή θέλει να παίξει. Όχι επειδή κυνηγάει το άπιαστο όνειρο να κερδίζει. Δεν υπάρχει στην πορεία κερδισμένος. Ξέχασε το. Στη μάχη πας τρύπιο κοφίνι.
Όλοι είμαστε θύματα, κύριοι. Άλλος σε μια γυναίκα, άλλος σ’ ένα κόμμα, σε μια ομάδα, θύμα της οικογένειας του, του γάμου του, του παιδιού του, του εργοδότη του. Δεν γίνεται να μην είσαι θύμα. Άνθρωπος είσαι, όχι κομπιούτερ.
Επιβάλλεται να είσαι θύμα, σαν άνθρωπος. Αν δεν είσαι θύμα, είσαι λακαμάς. Νεκρός. Άχρηστος. Ασυμπάθιστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου