Οι καρδιές των ανθρώπων λυγίζουν. Εκείνες οι σπάνιες καρδιές που είναι γεμάτες αγάπη, έμπνευση και χαμόγελο, καμιά φορά λυγίζοντας σπάνε και μοιράζονται, σαν πολύτιμη ανάμνηση και παράδειγμα σε όποιον είχαν «αγγίξει» όσο βρισκόταν ζωντανές, δίνοντας παλμό και τόνο μέσα και γύρω τους. Από χτες μια τέτοια καρδιά, ο άνθρωπος που υπήρξε η καρδιά και η ψυχή του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Κορυδαλλού, σίγησε για πάντα, αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο έργο, όχι ένα κενό.
Ο Γιώργος Ζουγανέλης ήταν δάσκαλος και σαν δάσκαλο θα τον θυμόμαστε πάντα, όσοι τον γνωρίσαμε πολύ ή λίγο. Ήταν ο δάσκαλος του σχολείου που έδινε μια δεύτερη ευκαιρία σε κρατούμενους κάθε ηλικίας μέσα στις φυλακές. Έδινε μια δεύτερη ευκαιρία εκεί που πολλές φορές απουσίαζε η πρώτη.....
Από το 2005 μέχρι χτες ο Γιώργος Ζουγανέλης ήταν ο διευθυντής του σχολείου, ο «δάσκαλος» όπως τον αποκαλούσαν με αγάπη και σεβασμό οι μαθητές του, ήταν ένας πόλος έλξης που μαγνήτιζε τους ανθρώπους να βρεθούν μαζί του, να συνεργαστούν και όλοι μαζί να «χτίσουν» μέσα στις φυλακές έναν κόσμο ελεύθερο, δίκαιο, γεμάτο φως και ελπίδα. Τα όπλα του ήταν τα γράμματα και οι τέχνες. Έτσι άνοιγε τον δρόμο για το αύριο των κρατουμένων έξω απ’ τη φυλακή, με εφόδιο την Παιδεία, την γενική μόρφωση, τον πολιτισμό.
Έτσι γεννιόταν το όνειρο και άνθιζε το χαμόγελο πίσω απ’ τα κάγκελα. Έτσι γινόταν υπομονή μέχρι την ελευθερία, χωρίς ψευδαισθήσεις. Η πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς σκληρή και χρειαζόντουσαν εφόδια και δημιουργία. Λογοτεχνία, ποίηση, θέατρο, χορός, φωτογραφία, κινηματογράφος, μουσική, σχολικά μαθήματα, ξένες γλώσσες, ελληνικά για τους αλλοδαπούς κρατούμενους, δεν υπήρχε άνθρωπος να προσφέρει γνώση και έργο εθελοντικά στο σχολείο κι ο Γιώργος να μην το εντάξει στο πρόγραμμα του σχολείου για τους μαθητές του, φτάνει να το επιθυμούσαν και οι ίδιοι.
Τον Δεκέμβριο του 2015 βρεθήκαμε με τον 105,5 Στο Κόκκινο σ’ αυτό το σχολείο, στο πλαίσιο της γιορτής των κρατουμένων, για την δημιουργία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής από τους ίδιους, που μεταδόθηκε στις 15/12/2015 από το Κόκκινο. Εκεί είδαμε στην πράξη το σχολείο και την λειτουργία του, τους κρατούμενους μαθητές, αλλά και εθελοντές δασκάλους που διδάσκουν στο ΣΔΕ. Είδαμε και ακούσαμε. Κυρίως όμως νιώσαμε.
Η αγάπη των μαθητών στο πρόσωπο του Γιώργου Ζουγανέλη ήταν παραπάνω από ολοφάνερη, όπως και του δασκάλου για τους μαθητές του. Αγαπούσε τους ανθρώπους και τον αγαπούσαν, δεν ήταν εξάρτηση, ήταν αμοιβαίος σεβασμός και ενδιαφέρον. Η αγάπη -κι όσα απορρέουν απ’ αυτήν- δεν είναι δεδομένο, είναι συνήθως ζητούμενο και θέλει κόπο, τη χτίζεις κάθε μέρα κομμάτι-κομμάτι με «συγκολλητική ουσία» την ειλικρίνεια, την αλήθεια και στις φυλακές αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο.
Η εκπομπή εκείνη στάθηκε αφορμή να ξεκινήσουν μαθήματα ραδιοφώνου στο Σχολείο σε συνεργασία με το Κόκκινο -και γιατί όχι- να γίνει ραδιόφωνο, όπου οι κρατούμενοι-μαθητές θα κάνουν τις δικές τους εκπομπές.
Ο Γιώργος Ζουγανέλης, πάντα πρόθυμος για την καινοτομία, μ’ αυτό το καθησυχαστικό χαμόγελο και το ήρεμο βαθύ βλέμμα, ήταν εκεί για να γίνει η αρχική ιδέα πραγματικότητα.
Ο Γιώργος Ζουγανέλης, ο καθηγητής Θεολογίας, ο άνθρωπος που έγινε δάσκαλος και ψυχή ενός σχολείου που θέλει καρδιά και ψυχή για να λειτουργήσει, όπως κάθε σχολείο άλλωστε, από χτες δεν είναι πια μαζί μας. Ένας φωτεινός άνθρωπος που η απουσία του, όσοι των γνωρίσαμε από κοντά, μας γεμίζει θλίψη. Το έργο που αφήνει πίσω του τεράστιο και επιτακτική η ανάγκη να συνεχιστεί στον ίδιο δρόμο που χάραξε ο ίδιος με όλους τους εθελοντές που στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθεια αυτή.
Ο Γιώργος Ζουγανέλης ήταν δάσκαλος για τους μαθητές του και ταυτόχρονα μαθητής που διδάσκονταν απ’ αυτούς. Πάντα δίπλα τους και δίπλα του.
Καλό ταξίδι δάσκαλε... αν ήταν στο χέρι σου, δεν θα πήγαινες πουθενά... δεν θ' άφηνες ποτέ τους μαθητές σου... καλό ταξίδι... σ’ ευχαριστούμε....
Υ.Γ «Μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφοίν μύθον ακούσεις»....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου