Το «Τείχος του Αίσχους», όπως το έλεγαν οι Δυτικοί, χτίστηκε το 1961 για να χωρίσει το δυτικό με το ανατολικό Βερολίνο και την ζώνη επιρροής των δυτικών δυνάμεων και των Σοβιετικών.
Το «Τείχος του Αίσχους», όπως το έλεγαν οι Δυτικοί, χτίστηκε το 1961 για να χωρίσει το δυτικό με το ανατολικό Βερολίνο και την ζώνη επιρροής των δυτικών δυνάμεων και των Σοβιετικών.
Είχε ύψος δυο μέτρα και χτίστηκε από την Ανατολική Γερμανία για να σταματήσει την φυγή των κατοίκων της προς την Δύση. Υπήρξε το σύμβολο του «Ψυχρού Πολέμου» στην πρωτεύουσα της κατασκοπίας μέχρι το 1989, όταν και γκρεμίστηκε στις 9 Νοεμβρίου από Γερμανούς και των δυο πλευρών.
Το Βερολίνο το 1945 χωρίστηκε σε τέσσερις ζώνες επιρροής, που ελέγχονταν από την Μεγάλη Βρετανία, την Γαλλία, τις ΗΠΑ και την Σοβιετική Ένωση. Το 1948, οι δυτικοί ένωσαν τις ζώνες
επιρροής του και δημιούργησαν την Δυτική Γερμανία. Οι Σοβιετικοί αντέδρασαν με τον χερσαίο αποκλεισμό των Δυτικών τομέων της πόλης στις 24 Ιουνίου.
επιρροής του και δημιούργησαν την Δυτική Γερμανία. Οι Σοβιετικοί αντέδρασαν με τον χερσαίο αποκλεισμό των Δυτικών τομέων της πόλης στις 24 Ιουνίου.
Στις 30 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, το Βερολίνο χωρίστηκε και τυπικά σε ανατολικό και δυτικό. Την επόμενη χρονιά τα εδάφη που κατείχε η Σοβιετική Ένωση, έγιναν κράτος με κομμουνιστικό καθεστώς. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας ήταν το αντίπαλο δέος της Δυτικής Γερμανίας. Ο Ψυχρός Πόλεμος μόλις είχε βρει «γήπεδο».
Ειδικότερα μετά την εργατική εξέγερση του 1953 που καταπνίχθηκε από τους Σοβιετικούς, υπήρξε ένα κύμα φυγής των Ανατολικογερμανών προς την Δυτική Γερμανία. Ήταν τότε που αποφασίσθηκε να χτιστεί ένα τείχος, ώστε να ανακόψει τις τάσεις φυγής των Ανατολικογερμανών. Υπήρχε βέβαια και φυγή προς την αντίθετη κατεύθυνση αλλά ο αριθμός ήταν εξαιρετικά μικρότερος. Αρχικά, την νύχτα της 12ης προς 13η Αυγούστου του 1961, τοποθετήθηκε ένα συρματόπλεγμα. Σταδιακά και ενώ ο Ψυχρός Πόλεμος μαινόταν, την θέση του συρματοπλέγματος πήρε ένα τείχος από μπετόν που έφτανε τα δυο μέτρα σε ύψος. Το μήκος του έφτανε τα 45 χιλιόμετρα.
Η Δύση φυσικά δεν άφησε ανεκμετάλλευτο το γεγονός και χρησιμοποίησε ιδεολογικά το τείχος για να καταδείξει την καταπίεση και τις ανελευθερίες του κομμουνισμού. Με την άνοδο του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ένας άνεμος αλλαγής ξεκίνησε να φυσά στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Οι πολιτικές της «περεστρόικα» και της «γκλάσνοστ» βρήκαν πεδίο εφαρμογής και στις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Με το άνοιγμα των συνόρων των άλλων σοσιαλιστικών χωρών προς τη Δύση, ένα νέο κύμα Ανατολικογερμανών πολιτών διέφυγε στη Δυτική Γερμανία μέσω της Ουγγαρίας, της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας.
Η Ανατολική Γερμανία δεν μπορούσε παρά να ανοίξει τα σύνορα. Στις 9 Νοεμβρίου του 1989 το τείχος που χώριζε το Βερολίνο για 28 χρόνια, άρχισε να γκρεμίζεται και από τις δυο πλευρές, εν μέσω πανηγυρισμών και αισιοδοξίας. Στις 3 Οκτωβρίου του 1990, η Γερμανία επανενώθηκε και επίσημα.
Κατά την διάρκειά της ύπαρξης του τείχους του αίσχους, οι καταγεγραμμένοι θάνατοι εκείνων που προσπάθησαν να διαφύγουν στην Δύση ήταν 136, χωρίς να αποκλείονται πολλοί ακόμα. Το «Τείχος του Αίσχους» έφερε αισιοδοξία σε όλη την ανθρωπότητα, που ήλπιζε ξανά στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
