Για να το ξεκινήσουμε ωραία, κατ' αρχήν σας λέω ότι κλαις. Πολλές φορές. Πριν φύγει όμως. Δεν κλαις από φόβο και δεν κλαις βέβαια γιατί αποχαιρετάς για ένα χρονικό διάστημα. Ένας γονιός κλαίει γιατί δεν μπορεί να καταλάβει πως εκείνο το μικρό κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια και τα μαγουλάκια έγινε μέσα σε χρόνο ντε τε ένα κορίτσι-γυναίκα που μπαίνει στο αεροπλάνο για να πάει να ζήσει μόνη. Για αρκετά χρόνια.
Του Πέτρου Κωστόπουλου
Δεν το πιστεύεις, ότι τα χρόνια σου φαίνονται να περνάνε γρηγορότερα κι από κούρσα του Γιουσέιν Μπολτ. Το κλάμα αυτό εμπεριέχει πάρα πολλά συναισθήματα. Έχει χαρά, που τα κατάφερε, έχει στενοχώρια που φεύγει, έχει αμηχανία γιατί δεν καταλαβαίνεις πως θα είναι μετά η ζωή σου, χωρίς αυτό το παιδί στην καθημερινότητα κι έχει και σινεμά. Έτσι δε γίνεται σε όλα τα έργα όταν φεύγει το παιδί;
Με ρωτάνε διάφοροι αν φοβάμαι που το κορίτσι έφυγε μόνο του έξω. Τι να πω...; Πάντα ένας γονιός φοβάται για τα παιδιά του. Μπορώ να μαρτυρήσω μετά από 20 χρόνια, ότι από τη μέρα που γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, έγινα πιο κότα σε όλες μου τις συμπεριφορές. Προσωπικές, κοινωνικές, επαγγελματικές, ακόμα και στο γράψιμο. Γιατί; Γιατί ήθελα πάντα να υπάρχει το λιγότερο δυνατό γρατζούνισμα γύρω από το παιδί. Μεγάλο λάθος αυτό, αλλά έτσι κάνει ένας άντρας συνήθως.
Η γυναίκα ως μάνα που προστατεύει το παιδί όπως οι γάτες, με κάποιο τρόπο πάντα θα στο περάσει κι ας μην το έχεις σκεφτεί. Εννοείται ότι ο μεγαλύτερος φόβος στη ζωή σου είναι η υγεία και το μέλλον των παιδιών σου. Όμως σε καμιά περίπτωση δε με φοβίζει το γεγονός ότι το παιδί έφυγε έξω. Αυτούς τους φόβους τους βρίσκω ακατανόητους. Δεν πάνε στο μέτωπο της Συρίας, να πολεμήσουν τον ISIS. Σε χώρες που είναι πιο πολιτισμένες από την Ελλάδα πάνε συνήθως.
Έτσι έκανα κι εγώ κάποτε. Έφυγα χωρίς δίφραγκο για να πάω να σπουδάσω στη Γαλλία, γιατί εδώ έκανα μόνο συνδικαλισμό στο πανεπιστήμιο. Όταν αποφάσισα να μάθω γράμματα, ήξερα ότι δεν θα τα μάθαινα εδώ. Τότε δεν υπήρχαν ούτε κινητά, ίσως ούτε καν τηλέφωνα σε όλα τα σπίτια. Εκεί στο εξωτερικό εννοώ. Λίγοι φοιτητές είχαν τηλέφωνο στο σπίτι τους. Μίλαγα με τους γονείς μου για δευτερόλεπτα από διάφορους τηλεφωνικούς θαλάμους στο Παρίσι, μιας και δεν υπήρχε σάλιο.
Δεν ξέρω αν φοβόταν η μάνα και ο πατέρας μου, εγώ έφευγα ευτυχισμένος. Και παρότι άφραγκος, αισθανόμουν άτρωτος. Έτσι νιώθεις σε αυτή την ηλικία. Όταν μυξόκλαιγε η μάνα μου στο τηλέφωνο για το που και πως είμαι και πως περνάω στα ξένα μου την έδινε στα νεύρα. Να την πνίξω ήθελα. Τώρα όμως καταλαβαίνω τη μάνα μου που γκρίνιαζε συνέχεια γιατί δεν της τηλεφωνούσα.
Όμως ξέρω ότι οποιαδήποτε στραβή μπορεί να συμβεί, ακόμα κι όταν μένεις μέχρι τα 40 μέσα στο σπίτι σου με τους γονείς. Ή μάλλον εκεί συμβαίνουν χειρότερα. Εγώ ήθελα να κάνουν τα παιδιά μου ότι έκανα εγώ, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με μένα και τη μάνα τους. Να φύγουν για να σπουδάσουν, να δουλέψουν, από γκαρσόνια μέχρι πωλήτριες, να αποκτήσουν δικό τους κύκλο, και ενδιαφερόντων και ανθρώπων, και να ξεκινήσουν τη δική τους ζωή από την αρχή, χωρίς βοηθητικές ρόδες. Την τελευταία στιγμή πριν φύγει θες να πεις πολλά στο παιδί. Αλλά είναι πολύ αργά, αν δεν τα έχεις πει νωρίτερα. Κανένας δε μαθαίνει σε μια βδομάδα ή ένα μήνα.
Οι συμπεριφορές των παιδιών γίνονται από το τι τους έχεις διδάξει για 18 χρόνια κι από το DNA που κουβαλάει το καθένα. Ο γονιός έχει πάντα την αγωνία μην έχει κάνει καμία μαλακία στη διαπαιδαγώγηση. Αν είναι σωστός γονιός γιατί nobody's perfect. Οκ, τι θα πεις σε ένα κορίτσι; Αυτά που έμαθες. Πρώτον, ότι οι λάθος παρέες σε οδηγούν σε λάθος ζωές και όταν είσαι 18 χρονών μασάς εύκολα. Δεύτερον, ότι τα ναρκωτικά σε οδηγούν, όχι στο θάνατο όπως λέγαν οι παλιοί κομμουνιστές, αλλά στην πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είναι πλέον γνωστό, παρόλα όσα λέγαμε μικρότεροι, ότι και τα πολλά τσιγαριλίκια τελικά μαλάκα σε κάνουν σαν άνθρωπο.
Οι παρέες πάλι στα 18 σου χρόνια δεν είναι κατασταλαγμένες. Η μαγκιά και το κουκουρούκου, που έχουν πέραση, μπορεί να σου δυναμιτίσουν τη ζωή. Έχω κάνει τις πιο μαλακισμένες παρέες στη ζωή μου. Θυμάμαι πρωτοετής να παίζω χαρτιά και πόκα ολονύχτια, μετά να κολλάω με την πολιτική και να τρέχω από συνέλευση σε διαδήλωση κι από αφισοκόλληση σε αμφιθέατρα. Αλλά η μαλακία κυκλοφοράει παντού.
Ποια είναι η διαφορά μιας παρέας στην Αθήνα, από μια παρέα στη Ρώμη, μια παρέα στο Λονδίνο κι από μια παρέα στο Όκλαντ...; Έζησα δέκα χρόνια στο εξωτερικό και το ξέρω το έργο. Καμία δεν είναι η διαφορά. Η διαφορά είσαι Εσύ. Εσύ διαλέγεις ανάλογα με τα κριτήρια που έχεις και αυτό που θες να κάνεις στη ζωή σου. Αν έχεις θέληση να πας κάπου, θα πας. Αν δεν έχεις , δε σε σώζει ούτε η προστασία της Αθήνας, ούτε το άγνωστο της Αμερικής και της Αγγλίας.
Τα παιδιά είναι ενημερωμένα πια. Και για το σεξ και για τα ναρκωτικά, αλλά και για το τι σημαίνει επιτυχία στη ζωή. Εγώ 15 χρονών δεν ήξερα καν ότι κουνιέσαι κατά τη διάρκεια του σεξ! Δεν υπήρχαν τσόντες τότε. Ψιλορεζίλι θα έγινα την πρώτη φορά. Ναρκωτικά τότε δεν κυκλοφορούσαν και η επιτυχία ήταν να γίνεις πρόεδρος του έτους ή στη σχολή.
Οκ, αν έχεις κόρη θα αρχίσεις να λες διάφορα, θα της μιλάς συνέχεια για το rohypnol. Το ναρκωτικό του βιασμού. Να μην αφήνει το ποτήρι της στα μπαρ, να το παίρνει μαζί στην τουαλέτα, να προτιμάει καμιά μπύρα, να μην κάνει παρέα με κοκάκια και να μην πέσει στην τεμπελιά και τη βαρεμάρα. Τι άλλο να της πεις...; Να σε πιάσει υστερία και να φοβίζεις το παιδί για ό,τι περπατάει και πετάει; Να του μιλάς για θανάτους και ξεφτίλες; Να του δημιουργείς ενοχές που έφυγε για να κάνει κάτι καλύτερο; Να του μεταφέρεις τα δικά σου άγχη; Να του λες να ξαναγυρίσει κάτω από τις φτερούγες σου για να μείνει ανάπηρο μια ζωή; Εγώ αυτά τα θεωρώ τεράστιες μαλακίες. Α, για να μην ξεχαστώ. Του λες, εγώ δηλαδή, αν μπορεί να μην ξαναγυρίσει.
Εγώ δε μασάω από τις διάφορες πολιτικές παπαριές ότι φεύγουν τα καλύτερα μυαλά μας έξω. Δεν ξέρω αν το παιδί μου ανήκει στην κατηγορία των καλών μυαλών, το ελπίζω έτσι να γίνει, αλλά αν γίνει έτσι, μια χαρά θα είναι στην Αμερική και στη Γαλλία. Πας, ζεις και δουλεύεις εκεί που έχεις μέλλον, εκεί που σου ανοίγει ο δρόμος, εκεί που μαθαίνεις, εκεί που θα σε πληρώσουν, εκεί που αν τα καταφέρεις δεν θα αισθάνεσαι ούτε ενοχές, ούτε κλέφτης. Εκεί που αν πετύχεις θα σε κάνουν ήρωα και δε θα σε φθονούν και δεν θα σε λοιδορούν. Εδώ δηλαδή, σήμερα, τι από όλα αυτά μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα του 2015; Σε ποιο τομέα να πάει να δουλέψει ένα παιδί σήμερα; Τι καινούργιο γίνεται; Πού ανοίγουν ορίζοντες; Κάθε πότε λειτουργούν τα πανεπιστήμια; Τι έχουν για εξοπλισμό;
Που στο διάολο στον πλανήτη κυκλοφορεί άλλος Μπαλτάς που θα μας πει ότι η αριστεία είναι ρετσινιά; Μετά την επιτυχία και την επιχείρηση, ποινικοποιείται τώρα στην Ελλάδα και η αριστεία!!! Τι να κάνει; Να γραφτεί σε καμιά κομματική νεολαία μπας και την προσλάβουν στο κράτος; Θα ευτυχήσω αν το δω ή θα κόψω φλέβες;
Δυστυχώς δεν μπορώ να φύγω κι εγώ. Δεν υπάρχουν υποτροφίες για την ηλικία μου... Κολυμπώντας θα έφευγα, αν έβρισκα μια αξιοπρεπή δουλειά. Όχι για να κυνηγάω το κορίτσι από πίσω, αλλά για να ξαναγυρίσω στον πολιτισμένο κόσμο. Αυτή τη στιγμή είμαστε μια μπλοκαρισμένη κοινωνία. Από παντού. Μια κοινωνία σε άγχος, στρες και κατάθλιψη. Αλλά και φθόνο και χαιρεκακία. Λυπάμαι τα νέα παιδιά που δεν μπορούν να δουν ένα μέλλον, αλλά μόνο παπαρολόγους στην τηλεόραση.
Εννοείται ότι στη ζωή σου ανοίγει μια τρύπα, όταν δε βλέπεις κάθε μέρα το πιο αγαπημένο σου πλάσμα που έβλεπες επί 18 χρόνια. Έχεις μια αμηχανία κάποιες στιγμές. Πάλι καλά που οι ιμπεριαλιστές οι Αμερικάνοι βρήκαν το Skype και το FaceΤime και το Viber για να μην πληρώνεις. Αλλά χαίρεσαι κιόλας, όταν σε κάθε μία από αυτές τις επικοινωνίες ακούς ότι το παιδί ανακαλύπτει ένα θαυμαστό, καινούργιο κόσμο. Κι ελπίζεις ότι αυτός ο κόσμος θα την κάνει καλύτερο άνθρωπο από σένα. Και σε ξαναπιάνουν τα δάκρυα μερικές φορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου