Η 21χρονη Ντίλμπερ (Dîlber), που το όνομά της στα κουρδικά σημαίνει «έξω καρδιά», εάν είχε μεγαλώσει σε μια χώρα της Δύσης θα θεωρούνταν ακόμα κοριτσάκι.
Εκείνη όμως γεννήθηκε στην Κόμπανι της Συρίας. Η 21χρονη Ντίλμπερ είναι αντάρτισσα υπαξιωματικός στις κουρδικές δυνάμεις του YPG/YPJ που μάχονται ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος και τους άλλους τζιχαντιστές.
Αυτές τις ημέρες η Ντίλμπερ βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε στο TRIBUNE για τον αγώνα του κουρδικού λαού για ελευθερία αλλά και για τον πόλεμο ενάντια στις ορδές των βαρβάρων τζιχαντιστών.
«Από έφηβη ήθελα να γίνω αντάρτισσα, να πολεμήσω για την ελευθερία της πατρίδας μου. Έβλεπα τους αντάρτες του PKK [σ.σ. Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν] και τους θαύμαζα, ήθελα να γίνω σαν αυτούς».
Η Ντίλμπερ οργανώθηκε από μαθήτρια στη νεολαία του κουρδικού κινήματος. Στα 18 της χρόνια κατατάχθηκε στο PKK και εκπαιδεύτηκε στον ανταρτοπόλεμο.
Όταν οι τζιχαντιστές εισέβαλαν στο δυτικό Κουρδιστάν, στη Ροζάβα, δηλαδή στη βόρεια Συρία, η Ντίλμπερ βρέθηκε στο πεδίο της μάχης.
«Για πρώτη φορά πολεμήσαμε την Αλ Νούσρα [σ.σ. το παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία] στην επαρχία Χασάκα στα βορειοανατολικά της Συρίας».
– Ήταν η πρώτη σου φορά σε μάχη;
«Όχι, είχα ήδη αντιμετωπίσει τον τουρκικό στρατό».
– Την πρώτη φορά που βρέθηκες σε μάχη φοβήθηκες;
«Την πρώτη φορά που βρέθηκα σε μάχη ήταν όταν μας βομβάρδισαν οι Τούρκοι. Μια βόμβα έπεσε σχετικά κοντά μου, ναι εκείνη τη στιγμή φοβήθηκα. Αλλά είμαστε εκπαιδευμένοι. Έχουμε πολιτική και στρατιωτική εκπαίδευση και αυτό σε βοηθά να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και να μην τα χάνεις στη μάχη».
– Όταν σκοτώνονται φίλοι και σύντροφοι;
«Όταν σκοτώνεται ένας σύντροφος, αυτό σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις».
Η Ντίλμπερ εξήγησε στο TRIBUNE τις τρεις βασικές αρχές που διδάσκονται όλοι οι Κούρδοι αντάρτες: α) Ποτέ δεν θα παραδοθείς, β) Το όπλο σου είναι μέρος του σώματός σου, ποτέ δεν μένει πίσω και γ) Να ξέρεις ότι μπορεί να διψάσεις ή να πεινάσεις, αλλά εσύ θα συνεχίσεις.
Τον Σεπτέμβριο του 2014 το Ισλαμικό Κράτος επιτέθηκε στην Κόμπανι, μια στρατηγικής σημασίας κουρδική πόλη στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας.
Η εξάμηνη πολιορκία της πόλης, που έληξε με νίκη των κουρδικών δυνάμεων, έκανε γνωστή παγκοσμίως την κουρδική αντίσταση απέναντι στους τζιχαντιστές.
«Ήμουν από την πρώτη στιγμή μέσα στην Κόμπανι», διηγείται. «Επειδή αριθμητικά ήμασταν λιγότεροι από τους τζιχαντιστές και δεν μπορούσαμε να τους αντιμετωπίσουμε στα χωριά γύρω από την πόλη, αποφασίσαμε να τους φέρουμε μέσα στην πόλη, όπου θα τους αντιμετωπίζαμε οχυρωμένοι. Τους φέραμε μέσα στην πόλη για να τους νικήσουμε».
– Υπήρξε κάποια στιγμή που να σκεφτήκατε ότι θα χάνατε;
«Όχι».
– Εάν όμως χάνατε, τι ήσασταν έτοιμοι να κάνετε;
«Δεν θα πέφταμε ζωντανοί στα χέρια του εχθρού. Ο καθένας από εμάς ήταν έτοιμος να γίνει βόμβα».
– Πώς είναι να έχεις τους τζιχαντιστές απέναντί σου;
«Ένας πολίτης, ένας άμαχος, όταν βρεθεί αντιμέτωπος μαζί τους δεν μπορεί να το αντέξει. Συναισθηματικά θα καταρρεύσει. Έχουν δημιουργήσει ένα μύθο γύρω τους. Από την τρομακτική τους εμφάνιση μέχρι τις αγριότητες που διαπράττουν. Το μεγαλύτερο όπλο τους είναι το ψυχολογικό. Στην πραγματικότητα είναι έτσι γιατί παίρνουν ναρκωτικά. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Είναι αναίσθητοι. Εμείς όμως είχαμε εκπαίδευση, γνωρίζαμε ποιοι ακριβώς είναι και τι παριστάνουν. Για αυτό και δεν τους βλέπαμε ως κάτι φοβερό, ο ψυχολογικός τους πόλεμος δεν είχε επιρροή πάνω μας».
– Πιάσατε αιχμαλώτους τζιχαντιστές…
«Πολλούς…», γνέφει και κουνά χαρακτηριστικά το χέρι.
– Τι σας έλεγαν;
«Όταν τους πιάναμε ήταν μαστουρωμένοι. Δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν. Σαν ζόμπι. Τους αφήναμε κάποιες ώρες να ηρεμήσουν, να περάσει η επήρεια των ναρκωτικών. Μετά μας έλεγαν ότι δεν ήξεραν τι έκαναν, ότι δεν είχαν συναίσθηση των πράξεών τους».
– Σας έλεγαν ποιοι είναι από πίσω τους;
«Ναι, η Τουρκία. Είχαν εκπαιδευτεί στην Τουρκία. Από την Τουρκία έπαιρναν λεφτά και ναρκωτικά».
– Ποιοι τους εκπαιδεύουν στην Τουρκία;
«Το κόμμα AKP [σ.σ. το ισλαμιστικό κόμμα που κυβερνά την Τουρκία], ο Γκιουλέν [σ.σ. Τούρκος ιμάμης και πρώην «πνευματικός πατέρας» του Ερντογάν, σήμερα οι δυο τους είναι θανάσιμοι εχθροί] και οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες».
– Γκιουλέν και AKP παράλληλα;
«Ναι. Ότι ο Γκιουλέν έχει κόντρα με τον Ερντογάν δεν σημαίνει ότι διαφέρουν σε κάτι. Η κοινωνική τους βάση είναι η ίδια. Οι ισλαμιστές».
– Υπήρχαν Τούρκοι αξιωματικοί μεταξύ των τζιχαντιστών, να τους διοικούν στη μάχη;
«Ναι, αλλά ήταν ντυμένοι ως τζιχαντιστές».
– Όταν σε κάποια φάση της πολιορκίας η Κόμπανι δέχθηκε επίθεση μέσα από το τουρκικό έδαφος, αυτοί ήταν τζιχαντιστές από αυτούς που σας πολιορκούσαν ή μέσα από την Τουρκία;
«Αυτοί που μας επιτέθηκαν από πίσω, μέσα από το τουρκικό έδαφος, ήταν μέσα από την Τουρκία. Ήταν άλλοι από αυτούς μας πολιορκούσαν. Το κέντρο του Ισλαμικού Κράτους είναι η Τουρκία».
– Υπάρχουν στιγμές που σου έρχονται στο νου οι φίλοι σου που σκοτώθηκαν στην Κόμπανι;
«Οι φίλοι μου που σκοτώθηκαν μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Εάν με ρωτάς για συναισθήματα, δεν μπορώ να τα εκφράσω. Δεν έχω λόγια. Το αίμα τους έρεε δίπλα μου…».
– Για ποιο λόγο πολεμάς;
«Πολεμώ για την ελευθερία του ηγέτη μας Αμπντουλάχ Οτσαλάν, για την ελευθερία της πατρίδας μας, για την ελευθερία των γυναικών. Θα συνεχίσω να πολεμώ μέχρι να ελευθερωθεί και η τελευταία γυναίκα».
– Και όταν τελειώσει ο πόλεμος;
«Η επανάσταση ξεκινά μετά την επανάσταση».
– Σκέφτεσαι να γίνεις πολιτικός, να σπουδάσεις, να μείνεις στρατιωτικός;
«Δεν με ενδιαφέρει η καρέκλα και εξάλλου το τέλος του πολέμου είναι μακριά».
Η Ντίλμπερ είναι καπετάνισσα. Στην Κόμπανι είχε υπό τις διαταγές της 40 με 50 αντάρτες, άνδρες και γυναίκες.
– Οι άνδρες άκουγαν τις εντολές σου;
Καταλαβαίνει το ερώτημα πριν προλάβει να της το μεταφέρει ο μεταφραστής στη γλώσσα της. «Βεβαίως. Ήξεραν ότι είμαι η πιο έμπειρη και έκαναν ό,τι έλεγα δίχως καμία αμφισβήτηση. Στο Κουρδιστάν, άνδρες και γυναίκες, είμαστε ίσοι. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ανδρών ή γυναικών στον πόλεμο».
– Ποια είναι η γνώμη σου για τους Κούρδους ισλαμιστές που πολεμάνε με το Ισλαμικό Κράτος;
«Σε κάθε λαό υπάρχουν και προδότες, άνθρωποι δίχως εθνική συνείδηση».
– Για τον τουρκικό λαό ποια είναι η γνώμη σου;
«Ούτε τον τουρκικό λαό ξεχωρίζω, ούτε τους άλλους λαούς. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Αυτό που μισούμε είναι η τουρκική ιδεολογία που κατέστρεψε τη Μέση Ανατολή».
– Υπήρχαν Έλληνες εθελοντές στην Κόμπανι;
«Ναι, υπήρχε ένας, αλλά το όνομά του είναι “βαρύ” και δεν το θυμάμαι».
– Πόσοι συνολικά είναι οι ξένοι εθελοντές που πολεμάνε μαζί σας;
«Ακριβή αριθμό δεν γνωρίζω αλλά έχουν σχηματίσει τρεις ομάδες. Έχουμε πολλούς Γερμανούς. Οι Αμερικανοί είναι οι πιο ιδιαίτεροι. Όταν έρχονται πάνε σαν… “ρομπότ”. Λίγο μετά “λύνονται” και πολεμάνε όπως και εμείς».
– Σκέφτεσαι να κάνεις παιδιά, οικογένεια;
«Είναι τόσο μακριά όλα αυτά…».
Η Ντίλμπερ με μια μπέμπα από την Κόμπανι. Η ζωή συνεχίζεται στην μαρτυρική κουρδική πόλη που έγινε σύμβολο του αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα των τζιχαντιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου