Πόσες αλήθειες αντέχεις να ακούσεις;

Συνήθισες να λες πως εσύ θέλεις την αλήθεια και πάντα την αλήθεια.
Δήλωσες υπέρμαχός της κι απαίτησες από τις κάθε λογής και φύσεως σχέσεις σου να είναι ειλικρινείς.
Κι έγινες κι απόλυτα πιστευτός καθώς το διακήρυσσες με πάθος.
Τόσο που οι άλλοι σε πίστεψαν και καταχώρησαν στα κατάστιχά τους, δίπλα στο όνομα σου την παρότρυνση: “Να είμαι ειλικρινής“.
Κι έρχεται εκείνη η δαιμονισμένη ώρα, γιατί ευλογημένη δεν τη λες, που σου χτυπούν οι αλήθειες στα μούτρα. Άλλες εύπεπτες κι ασήμαντες κι άλλες βαριές κι ασήκωτες.
Κι εσύ νιώθεις το κορμί να μουδιάζει από την κατραπακιά. Κι αδυνατείς να χωνέψεις όσα άκουσες.
Γιατί είναι άτιμο πράγμα η ακοή. Δεν αφήνει αμφιβολίες.
Ό,τι άκουσες άκουσες και πίσω δε γυρνά.
Άντε τώρα να το χωνέψεις.
Αλλά δε χωνεύεται η αλήθεια.
Τη θες, την κυνηγάς, τη διεκδικείς με πάθος, αλλά δεν την αντέχεις. Ό,τι κι αν λες.
Είναι ξεγύμνωμα.
Είναι απομυθοποίηση.
Είναι μπουνιά στα μούτρα που σε κάνει να μετράς δόντια.
Κάθε δόντι και μια αλήθεια.
Κάθε αλήθεια και κάτι που δεν έκανες καλά. Κάτι που δεν εκτίμησες, κατάλαβες, άντεξες.
Αδυναμία. Παραδοχή.
Αποδοχή, όμως;
Πόσο εύκολα δέχεσαι τις αλήθειες;
Πόσο μπορείς να τις αντέξεις;
Πως καταφέρνει ο εγωισμός που κάθε άνθρωπος κουβαλά πάνω του να δεχτεί το λάθος;
Δύσκολα.
Βλέπεις μέσα στο κεφάλι μας οι άνθρωποι κουβαλάμε τη βεβαιότητα της τελειότητας: Στο χαρακτήρα μας, στα ταλέντα μας, στις σχέσεις και τις συμπεριφορές μας.
Κι έρχεται μια τόση δα αλήθεια να μας δείξει πως δεν είμαστε τόσο τέλειοι. Πως υπάρχει ψεγάδι…
Μια μικρή σαπίλα στο βασίλειο μας…
Μια ανεπαίσθητη μπόχα που φανερώνει πως κάτι δεν πάει καλά.
Μια αλήθεια πικρή, μισητή αλλά και μεγαλειώδης.