Ρουβάς: Θέλω να φιλήσω το χέρι του Μίκη Θεοδωράκη

Ο Σάκης Ρουβάς πάλι τράβηξε τους κεραυνούς! Θα ερμηνεύσει το «Αξιον Εστί»! Σοκ!

Ο μοναδικός ίσως Ελληνας σταρ μεταμορφώνεται διαρκώς και οι αλλαγές του, πάντα τολμηρές και θαρραλέες, προκαλούν αμηχανία: «Αλλάζω γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να ζήσω».

Μια δίωρη απολαυστική συνέντευξη, στην οποία αντιλήφθηκα ότι αυτός ο νεαρός με το υπέροχο σώμα, τα πράσινα μάτια και τη στάση αρχαίου κούρου μια φιλοδοξία έχει: «Να γίνω καλύτερος σαν Ελληνας».

Δεν είναι οίηση. Δεν υπάρχει καλύτερο ψυχαναλυτικό ντιβάνι από μια συνέντευξη. Ψαχούλευα συνεχώς τον εσωτερικό του κόσμο, το παρελθόν του, τη ζωή του, την τέχνη του και δεν βρήκα παρά ευγενή μέταλλα. Ευγενή κίνητρα για ό,τι κάνει. Οχι μωροφιλοδοξίες, ούτε χρήματα. Απόλυτος σεβασμός για την αθάνατη ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Αλλά και απόλυτη διαύγεια για τον στόχο της δικής του συναυλίας: «Θα γίνω ένας σκυταλοδρόμος που θα πάει τη σκυτάλη του “Αξιον Εστί” σε περισσότερους νέους ανθρώπους». Δεν έχει γνωρίσει τον Μίκη, δεν έχει γνωρίσει τον Μπιθικώτση και μου ομολογεί με πολύ ειλικρινή τρόπο ότι δεν είχε μελετήσει σε βάθος το ποίημα.

Εξομολογείται τον μύχιο πόθο του: «Μόλις τελειώσει η συναυλία θέλω να πάω να φιλήσω το χέρι του Μίκη». Και το απώτατο όνειρό του; «Στα εκατοστά του γενέθλια να με διευθύνει». Συγκροτημένος, ήρεμος και αποφασιστικός, σας τον παραδίδω.

– Αγαπητέ Σάκη, τάραξες και πάλι τα νερά! Τράβηξες και πάλι τους κεραυνούς. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Μέσα μου, όλα αυτά που συμβαίνουν σαν να ήξερα ότι θα συμβούν. Δεν έχω βάλει ποτέ όρια στον εαυτό μου. Δεν έχω όμως πάψει και να ονειροπολώ. Ακριβώς όπως είχα φανταστεί ότι θα παίξω στο θέατρο και έπαιξα στις «Βάκχες».

Ετσι είχα φανταστεί ότι θα τραγουδήσω κάποια στιγμή και αυτά τα μεγαλειώδη έργα. Μην το πάρετε ως αλαζονεία. Η καρδιά μου σπαρταράει και φτερουγίζει όταν κάνω αυτά τα άλματα. Θυμάμαι ότι ο Αντώνης Ρέμος είχε τραγουδήσει Θεοδωράκη και ζήλεψα. Ζήλεψα αγαπώντας τον Αντώνη.

Αλλά ζήλεψα γιατί ήθελα κι εγώ να τραγουδήσω τραγούδια του Μίκη. Πιστεύω πως όλα έρχονται στην ώρα τους και για μένα ήρθε αυτή η ώρα. Ζητώ μόνο να κριθώ από το αποτέλεσμα. Οχι ότι έχω τρελαθεί και νομίζω πως θα ερμηνεύσω το έργο όπως ο Μπιθικώτσης. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Το ζητούμενο είναι αυτό το μεγαλοπρεπές έργο να πάει σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Αισθάνομαι σαν ένα μέλος μια σκυταλοδρομίας που παρέλαβε τη σκυτάλη και θα την παραδώσει. Οι πράξεις μου είναι αυτές που τραβάνε τους κεραυνούς. Αλλά συνδυάζονται και με το γεγονός τού πώς σκέφτεται ο καθένας για τον εαυτό του και τι είναι ικανός να πράξει.

Ουσιαστικά, κρίνουν με τα δικά τους μέτρα και με τις δικές τους δυνατότητες τις δικές μου πράξεις. Δεν πιστεύουν ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τόσο πολύ και αυτό είναι το πρόβλημα.

Αυτοπροστατεύονται γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ή να παρακολουθήσουν κάτι. Πρέπει να παραδεχτώ ότι κι εγώ αλλάζω συνεχώς. Αλλά χωρίς αλλαγή γίνεται εξέλιξη;

Αν δεν ξεπεράσω τα όριά μου, δεν έχω καταφέρει τίποτα. Δεν έχει νόημα η ζωή μου. Αυτό είναι το μοναδικό μου «θέλω». Θέλω να αλλάζω. Από μικρό παιδάκι στην Κέρκυρα μέχρι τώρα. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό γινόταν μόνο του στην αρχή – τώρα είναι συνειδητό.

Απόλυτα συνειδητό. Πριν από επτά χρόνια θα έλεγα ότι μέσα μου αισθάνθηκα να πνίγομαι. Είχε φτάσει ένας κορεσμός, έπρεπε να κάνω τις επεμβάσεις μου και τις έκανα.