Μετά από 11 ολόκληρα χρόνια από σήμερα κι αφού έχει ήδη προηγηθεί μια 8ετία αιματηρών θυσιών, οι Έλληνες δεν θα έχουν γυρίσει σελίδα, δεν θα έχουν κάνει ένα βήμα μπροστά, αλλά απλώς θα έχουν επιστρέψει εκεί που βρίσκονταν το 2009!
Την εφιαλτική αυτή πρόβλεψη έκανε ο καθηγητής Οικονομικών Π. Πετράκης, ο οποίος συμπαρουσιάζοντας τις βασικές θέσεις του Οικονομικού Επιμελητηρίου για τον Προϋπολογισμό,
εκτίμησε ότι με βάση τα σημερινά δεδομένα κι εφόσον πάνε όλα καλά, θα πρέπει να φτάσουμε στο 2029 προκειμένου το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να έχει επανέλθει στα επίπεδα του 2009! Αν μιλάμε, μάλιστα, για το διαθέσιμο εισόδημα- ό,τι μένει μετά από την αφαίρεση φόρων και εισφορών- τότε οι Έλληνες θα πρέπει να κάνουν περισσότερη υπομονή, αφού θα χρειαστεί να μπούμε στη δεκαετία του 2030!
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το 2009 η Ελλάδα βρισκόταν στο 94% του μέσου κοινοτικού όρου, όσον αφορά στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ εκπεφρασμένο σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης. Ένα χρόνο αργότερα, είχαμε χάσει 9 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες, το 2011 άλλες 10 μονάδες, ενώ το 2016- που είναι τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία- βρισκόμαστε στο 67% του κοινοτικού μέσου όρου, δηλαδή πίσω από τη Μάλτα, την Πορτογαλία, τη Σλοβακία, ακόμα και την Εσθονία, που ήταν σε χαμηλότερα επίπεδα από εμάς πριν από μια δεκαετία.
Στην ίδια εκδήλωση τέθηκε το μείζον ερώτημα, πόσο γρήγορα μπορεί να φτάσει στις τσέπες των πολιτών η περιβόητη «ανάκαμψη» ήτοι αν η ευημερία των αριθμών θα μεταφραστεί και σε ευημερία των πολιτών. Το ερώτημα εν πολλοίς έμεινε αναπάντητο, με την παραδοχή ότι πάντα υπάρχει μια χρονική υστέρηση μεταξύ της αύξησης του ΑΕΠ και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, αλλά και την επισήμανση ότι η τάση μείωση της ανεργίας μπορεί να χαρακτηριστεί ως θετικό σημάδι. Το πρόβλημα- όπως εντοπίζεται στα επίσημα στοιχεία της ΕΡΓΑΝΗΣ- είναι ότι ακόμα κι αυτή η μείωση της ανεργίας οφείλεται στην «έκρηξη» των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, ήτοι στη μερική κι εκ περιτροπής εργασία, η οποία εκτός του ότι έχει υψηλό βαθμό ανασφάλειας, είναι και κακοπληρωμένη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το βιοτικό επίπεδο κυρίως των νέων ανθρώπων.
Την ίδια ώρα τα στοιχεία δείχνουν ότι η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών εξαντλείται υπό το βάρος των αμείωτων φορολογικών επιβαρύνσεων, οι οποίες στο όνομα των εξωφρενικών πλεονασμάτων, υπονομεύουν τις όποιες προοπτικές ανάκαμψης. Στη διάρκεια του 2018, μόνο τα φορολογικά μέτρα που ψηφίστηκαν και εφαρμόζονται από το 2015 και μετά, υπολογίζονται ότι θα αποφέρουν κάτι παραπάνω από 5,5 δις ευρώ, ενώ συνολικά οι φόροι που πρέπει να μπουν στα κρατικά ταμεία για να βγει ο λογαριασμός του Προϋπολογισμού, θα ξεπεράσουν τα 48 δις ευρώ!
Τα μαντάτα από την ΑΑΔΕ δεν είναι ευοίωνα, αφού δείχνουν ότι κάθε μήνα προστίθενται σταθερά πάνω από 1 δις ευρώ ληξιπρόθεσμων οφειλών στο «πηγάδι» των χρεών προς τις εφορίες, που άγγιξαν τα 100 δις ευρώ δηλαδή το 56% του ΑΕΠ. Κι αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι η εισπραξιμότητα έχει αρνητική τάση. Είναι ενδεικτικό ότι στα 2,661 δις ευρώ των απαιτήσεων πληρωμής για τις δύο πρώτες δόσεις του φόρου εισοδήματος, οι εμπρόθεσμες πληρωμές διαμορφώνονται 834 εκατ. ευρώ χαμηλότερα ήτοι εισπραξιμότητα στο 68,68%.
