Απ’ τον Μάρτη το ‘χες στον νου σου –κομμένες οι μασαμπούκες και τα ξίδια-- και ξαναγράφτηκες στο γυμναστήριο. Οι ψωμακιακοί και οι πατσιακοί έπρεπε να φύγουν... Το εμπέδωσες κι έλιωσες - φέτος φέτες θα γίνεις και θα κάνεις στράκες στο μπιτς.
Κατά τον Μάη έκανες την πρώτη αποτρίχωση μπας και δεν πετύχει με τη μια και φαίνεσαι σα να έπαθες ιλαρά. Αμέσως μετά, έγινες θαμώνας δοκιμαστηρίων. Μαγιό με καρτελάκια ένιωθες επάνω σου και στον ύπνο σου. Μπραζίλ, ολόσωμα, με πέρλες, με χάντρες, με κρόσια, ντεπιές και στράπλες, τύπου «ήταν παιχτάρα ο Κορδονούρης της Παναχαϊκής», call και ξεcall, αρκεί να φαίνεται πως «ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, τα δυο βουνά... μαλώνουν». Διάλεξες με προσοχή και μπικικίνι αυτά τα μπικίνι -πίνκυ ως κίνκυ- που έλεγαν όσα θα ήθελες να πεις και δε σου έβγαιναν απ’ το στόμα («...ρε ένας δε θα καταλάβει γμτ...»). Σκεφτόσουν τα μαγιό-αντίσκηνα άλλων καγχάζοντας. Παρεό, καπέλα, γυαλί, κρέμες και ρυζόγαλα, Κοέλιοι συμπλήρωσαν τον εφοδιασμό της Μικρασιατικής εκστρατείας.
Θυμάσαι τους αναστενάρηδες -αυτοί πώς μπορούν;- και κουνάμενη σινάμενη σκας μύτη μεσημεριάτικα στην καυτή άμμο, ψάχνοντας την πρώτη ξαπλώστρα-πίστα με τη σωστή αυλή (...εννοείται άβατο εκεί για όποια πιο αδύνατη από σένα). Οκ, και με δευτερότριτη σειρά θα βολευτείτε, αρκεί να 'ναι καλό το κόζι... Τραβάς το μαγιό-περίληψη, θαρρείς και θα ξεχειλώσει και θα μακρύνει – νιώθεις κάπως με τον Ολυμποκίσσαβο εκτεθειμένο…
Θα σηκωθείς μετά δυο φρεντοτζούρες (0,60 ευρώ η καθεμιά, περίπου όσο ένα ψωμί) και σα να περπατάς χορεύοντας κουρκουλέικα στα βοτσαλάκια το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», θ’ αφήσεις να σ’ αγκαλιάσει το υγρό στοιχείο -χωρίς να χαλάσει το μακιγιάζ, μόνο μαλλί για το wet look. Πέντε απλωτές σε κολυμβητικό στυλ «μη σπάσει το μπαστούνι εντός μου» κι έξω...
Καθώς θ’ ακουμπάς απαλά την πετσέτα πάνω σου, το περισκόπιο σε φουλ λειτουργία δείχνει μόνο μουσάτους που ξύνονται, αλλά δεν οξύνονται τριγύρω. Τόση τρίχα αδιάφορη, τόσο μούσκουλο ναρκισσευμένο; Χίψτερ ή ψίχτερ; Ούτε ένας clean face, πρόσωπο καθαρό να σε δει, να σε παίξει, να σου χαμογελάσει έστω και χυδαία. Ποιος το ‘πε πως η πείνα είναι μεγαλύτερη μέσα σε ψωμάδικο;
Στήνεσαι ντίβα στο ντιβάνι και λες στην αυλικό για μια υγρή χοτ μπιτσοσέλφι, μπας και μαζέψεις καμιά κατοσταριά like να πάρεις πάνω σου – instagamata και χέστα…
Αυτό δεν έκανες όλο τον χειμώνα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου