Πάμε ολοταχώς για κραχ

ΤΑ ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΤΩΝ «ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΩΝ» GOLDEN BOYS – ΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

Η πλεονεξία υπήρξε πάντοτε κακός σύμβουλος, τόσο για τις κοινωνίες όσο και για τις οικονομίες του πλανήτη. Έχοντας διανύσει ήδη την πρώτη 15ετία του 21ου αιώνα και έχοντας υποστεί αλλά και προκαλέσει ανήκεστο βλάβη, με τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια, στην παγκόσμια οικονομία, τα golden boys προετοιμάζουν, για ακόμη μία φορά, ένα μεγάλο κόλπο.

Αφού ξεζούμισαν τους πολίτες με φόρους και αφού συνέτριψαν τα κεντρικά κράτη για να σώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα τώρα σκέπτονται να προχωρήσουν στην κόλαση. Τα «χρυσά παιδιά» των τραπεζών, που πρωταγωνίστησαν στην κρίση του 2008-2012, με την κατάρρευση της Lehman Brothers και τη «φούσκα» των εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων δολαρίων που έβαλε χώρες ολόκληρες να βρεθούν στο χείλος της πτώχευσης, επιχειρούν τώρα να συνεχίσουν το ανοσιούργημά τους, επαναλαμβάνοντας τα ίδια ακριβώς λάθη.

Με τις αποπληθωριστικές τάσεις, ιδίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να εξακολουθούν να παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, η πραγματική οικονομία παραμένει στάσιμη ή συρρικνώνεται, καθώς ο πλούτος απορροφάται από τις αγορές. Και την ίδια στιγμή, οι κεντρικοί τραπεζίτες, αντί να δώσουν λύση, παρέχοντας κίνητρα για νέες επενδύσεις, ακολουθούν την «κλασική» συνταγή της καταστροφής: τυπώνουν ολοένα και περισσότερο χρήμα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ολοένα και μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές «φούσκες», με πλούτο-χαρτούρα, ο οποίος διαχέεται παντού, στα ομόλογα, στις μετοχές και στα ακίνητα, όπου έχουν, δηλαδή, τοποθετηθεί τα νέα χρήματα.

Την ίδια στιγμή, η διατήρηση της πολιτικής των αρνητικών επιτοκίων δίνει περισσότερο κίνητρο στους κερδοσκόπους να «τζογάρουν» και, συνεπώς, να ρισκάρουν ακόμη περισσότερο. Κι έτσι, η οικονομία ως σύνολο οδηγείται στο Σχέδιο «Τελική Λύση», το οποίο αρέσκονται να εφαρμόζουν τα «golden boys».

Οικονομική και κοινωνική εξόντωση δίχως έλεος…

Ξεκινάει, λοιπόν, κάπως έτσι: οι τράπεζες πιέζουν τις επιχειρήσεις, σφίγγοντας την «κάνουλα» της πραγματικής ρευστότητας. Οι επιχειρήσεις, υπό το δυσμενές οικονομικό κλίμα και με δεδομένες τις πολιτικές λιτότητας, επιχειρούν να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους, υιοθετώντας αυτοκτονικές πολιτικές εταιρικής διαχείρισης, όπως είναι οι μειώσεις μισθών και το μέτρο των απολύσεων.

Ταυτόχρονα, οι εθνικές κυβερνήσεις, προκειμένου να διατηρήσουν την εύνοια και τη στήριξη των αγορών ή ακόμη και των δανειστών τους, όπως συμβαίνει για παράδειγμα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, προχωρούν σε δραστικές περικοπές δαπανών. Τούτο θα ήταν καλό, εάν επρόκειτο για αλόγιστες σπατάλες, όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι: «ψαλιδίζονται» οι δαπάνες για την Υγεία, «πετσοκόβονται» οι μισθοί και οι συντάξεις, μειώνονται τα κονδύλια για τις υποδομές, συρρικνώνονται οι προϋπολογισμοί για την Παιδεία. Η φτώχεια, η ταπείνωση και η εξαθλίωση δημιουργούν ένα επικίνδυνο τρίπτυχο, ένα «εκρηκτικό» μείγμα, με ολέθριες συνέπειες για την εκάστοτε κοινωνία.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σε βραχυπρόθεσμο στάδιο, ύφεση με υψηλούς ρυθμούς ανεργίας, δραματική μείωση του ΑΕΠ, ενώ σε μεσοπρόθεσμο στάδιο συνεπάγεται την διάλυση της πραγματικής οικονομίας, αφού δεν παράγεται απολύτως τίποτα. Το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι, κατά συνέπεια, απολύτως προβλέψιμο: κραχ, δηλαδή οικονομική κατάρρευση. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, εάν αναλογιστεί κανείς ότι ύστερα από έξι χρόνια Μνημονίων έχουμε βιώσει όλα όσα αφορούν μέχρι και το μεσοπρόθεσμο επίπεδο, τότε είναι απόλυτα λογικά να αντιληφθεί κανείς τι επακολουθεί…

Στυγνοί εκβιαστές

Με βάση αυτά τα δεδομένα, οι «χρυσοχέρηδες» κερδοσκόποι επιχειρούν, όπως θα έλεγε και ο θυμόσοφος λαός μας, «να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι», αφήνοντας ακόμη και το ίδιο το τραπεζικό σύστημα να μπει σε καθεστώς επιτήρησης, με προγράμματα εσωτερικής διάσωσης (bail-in), τα οποία πλήττουν διαδοχικά τους μετόχους, τους ομολογιούχους και εν τέλει τους ίδιους τους καταθέτες.

Σε αυτό το καθεστώς επιτήρησης ανήκει και το μέτρο των capital controls, ο «de facto» έλεγχος των κεφαλαίων, κατά τη διάρκεια του οποίου κανείς δεν μπορεί να κάνει πλήρη ανάληψη επί του συνόλου των αποταμιεύσεων που διαθέτει.

Κι αν όλα αυτά δεν λειτουργήσουν, τότε οι κερδοσκόποι είναι ικανοί να υιοθετήσουν ακόμη και τις πλέον στυγνές πολιτικές, όπως αυτή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με την οποία μπορεί να επιβληθεί ένας μοναδικός φόρος ύψους 25% σε όλες τις τραπεζικές καταθέσεις, για να σωθεί το σύστημα από την κατάρρευση. Δηλαδή, πάλι, το «μάρμαρο» το πληρώνει ο απλός κόσμος.

Το τελευταίο χαρτί των golden boys

Το τελευταίο κατώφλι των «κορακιών», όταν το κερδοσκοπικό παιχνίδι τους «κολλήσει», είναι να προκαλέσουν μια ειδική κατάσταση, ή όπως την αποκαλούν οι πολιτικοί επιστήμονες, μια «εξαιρετική» κατάσταση. Κι αυτή δεν είναι άλλη από τον πόλεμο.

Ένας νέος πόλεμος της Δύσης με την κραταιά Ρωσία του Βλάντιμιρ Πούτιν θα βόλευε ιδιαίτερα τους μεγαλοτραπεζίτες, που ψάχνουν ευκαιρία για να πουλήσουν την πραμάτειά τους.

Η χρηματοπιστωτική ελίτ φοβάται ιδιαίτερα τη στρατηγική της Μόσχας για την εκπόνηση επενδυτικών projects, τα οποία θα άλλαζαν άρδην τις γεωστρατηγικές ισορροπίες, όχι μόνον στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Εάν τα golden boys νιώσουν πως είναι έτοιμα να χάσουν βασικά κεκτημένα, τότε δεν θα διστάσουν να σπρώξουν τον κόσμο σε ένα νέο πόλεμο.

Αυτή η πορεία μοιάζει σχεδόν προδιαγεγραμμένη, αλλά υπό μία και μόνον προϋπόθεση: να συνεχίσουν οι μεγαλοτραπεζίτες την ίδια ακριβώς τακτική, απομυζώντας τα πάντα και δίνοντας ψίχουλα.

Κι αυτή, ακριβώς, η τακτική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.