Δεν θες να σκίσουν την τελευταία σελίδα από το αγαπημένο σου βιβλίο. Να σε βγάλουν έξω από τη σκοτεινή αίθουσα 5 λεπτά πριν από το τέλος της ταινίας που παρακολουθούσες. Να πάρουν το πιάτο από μπροστά σου, πριν απολαύσεις την τελευταία πιρουνιά.
Μπορώ να συνεχίσω για πολύ έτσι. Τελοσπάντων, έχω κακό βιολί με τις μισοτελειωμένες ιστορίες, τα ατελή συμφωνικά έργα, τους τσουρούτικους χωρισμούς χωρίς εξηγήσεις, οτιδήποτε δεν τελειώνει όπως του πρέπει.
Ας πούμε, τι θα ήταν το “Six Feet Under”, χωρίς το (εμβληματικό) τέλος του; (Τι πάω και θυμάμαι τώρα). Μία υπέροχη ιστορία – από αυτές που θα λάτρευε να «γδάρει» το ΕΣΡ – χωρίς τη σωτηρία της εξήγησης. Μια φωνή που να σου λέει «πού» έφτασε τελικά η «βαλίτσα», τι ήταν αυτό που είδες, γιατί το είδες.
Μεταξύ μας, τη θυμάμαι, γιατί ήταν η πρώτη τηλεοπτική ιστορία που «χώρεσε» μέσα της όλα τα «ανείπωτα» από τον τηλεοπτικό καθωσπρεπισμό, σα να ήταν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου: αληθινές ιστορίες και καθημερινότητα (και ομόφυλων) ζευγαριών, πραγματικά προβλήματα (drugs, αμβλώσεις, βία, ανάρμοστες σχέσεις), αρρώστιες, αναποδιές και θάνατοι. Κανονικοί θάνατοι. Όχι, επειδή είσαι ο πρωταγωνιστής, θα τη σκαπουλάρεις. Κανονική ζωή, δηλαδή, με ό,τι έχει μέσα της και στην τηλεόραση γινόταν γαργάρα για να μην ταραχτεί η θεία Χρυσούλα (και το ΕΣΡ).
Τι σχέση έχει όλο αυτό με τη σειρά του Καπουτζίδη; Θα σου πω. ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ. Για τη μοναδική σειρά σε 20 χρόνια τηλεόρασης που τόλμησε να ανοίξει το στοματάκι της, θέλω ένα τέλος.
Μ’ αρέσει που ο σεναριογράφος δεν είναι κανένας άκαμπτος, που ξαφνικά την είδε ποιότητα και, που φέτος θα κάνει τηλεπαιχνίδι. Μ’ αρέσει που η προσοχή όλων έχει στραφεί στο «Δεν έχω λόγια». Υπέροχα. Μ’ αρέσει που καλπάζει ένα ελάφι στο σαλόνι μου και εγώ πρέπει -για την ώρα- ως τηλεθεατής να εστιάσω στο τηλεπαιχνίδι. Αλλά θέλω ένα τέλος.
Και το θέλω σύντομα, όσο η ιστορία του σεναριογράφου είναι ακόμη φρέσκια στο κεφάλι μου, όσο οι συνθήκες είναι έτσι όπως είναι. Σε δυο χρόνια από τώρα – λέμε – το κλίμα θα είναι άλλο, το ξέρω. Καλύτερο, χειρότερο δεν εξετάζω. Αλλά θα πρέπει να μπει σε άλλο πλαίσιο η ιστορία του. Κι εγώ τη θέλω σ’ αυτό το πλαίσιο. Σ’ αυτό που ζούμε τώρα.
(Ναι, εντάξει. Καταλαβαίνω και τις αντικειμενικές δυσκολίες και τη ζημιά που έγινε από τα capital controls και τα τηλεοπτικά budgets που είναι πιο ισχνά κι από την Kate Moss. Αλλά η αφηγηματική ροή είναι αφηγηματική ροή και έχει δικούς της κανόνες. Δεν έχει νόημα να ξεκινάς να ακούς – ή ακόμη χειρότερα να λες – μια ιστορία που δεν θα την τελειώσεις -άμεσα, τουλάχιστον- όπως την άρχισες κι όπως της αξίζει. Δεν θα αλλάξουμε το παιχνίδι της αφήγησης, επειδή… οτιδήποτε).
Απλώς, φαντάσου έναν κόσμο, ένα πλήρες σύμπαν, όπου ό,τι αγάπησες δεν τελειώνει όπως πρέπει. Τώρα, κατάλαβες.
*A, και προς Θεού δεν συγκρίνω τα δύο τηλεοπτικά προϊόντα. Απλώς, όταν κάποιος αρθρώνει μία πρόταση για ένα σοβαρό θέμα, εννοώ να την τελειώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου