Ηταν ένας Ρώσος, ένας Νορβηγός κι ένας Γερμανός. Διαιτητές. Ο Ρώσος έδειξε εναντίον του γηπεδούχου μια κόκκινη που, και μόνο ότι ήταν κίτρινη προτού την αλλάξει στο σωστό χρώμα, φτάνει για να βγει δελτίο θυέλλης. Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος.
Ο Νορβηγός έδειξε, επίσης εναντίον του γηπεδούχου, μια αυτόματη κόκκινη στα 90 δευτερόλεπτα. Και μόνο ότι ήταν στα 90 δευτερόλεπτα, κι έπειτα, πολύ γρήγορα, το συνδύασε μ’ ένα καθαρό πέναλτι υπέρ του γηπεδούχου που δεν το σφύριξε, και με δυο-τρία ανύπαρκτα οφσάιντ σε φάσεις για τετ-α-τετ, το μείγμα είναι αρκετό. Το ματς, απλώς, «δεν τελειώνει».
Ο Γερμανός είδε, ξεκινώντας το β’ ημίχρονο, ένα πέναλτι…στη φαντασία του. Συνδυαζόμενο με άλλο ένα, έστω φυσιολογικό, αργότερα, εκεί και τότε τουλάχιστον χάνεις το μυαλό. Περισσότερο σκέπτεσαι, τι θα πεις μετά. Παρά, τι κάνεις τώρα.
Κι όμως, τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν συνέβη. Ο Παναθηναϊκός έκανε διαχείριση της αποβολής, για μάστερ. Ο ΠΑΟΚ, με τη δική του, δεν αγχώθηκε. Δεν πιέστηκε. Δεν βιάστηκε. Στα σκουπίδια πήγε το πλάνο (ένα 3-5-2 που στο 2’ έγινε 4-4-1), όχι η ηρεμία. Το καινούργιο, επί τόπου, πλάνο έβαλε στη σαφή σειρά τις προτεραιότητες. Και το 0-0 κατ’ αρχήν, μια χαρά θα ήταν.
Το 1-0, εάν δεν τρελαθείς γι’ αυτό ώστε να το εκβιάσεις, πολλαπλασιάζεις τις πιθανότητες ότι αργά ή γρήγορα θα έλθει. Τα παιδιά προκάλεσαν τη στιγμή και το βρήκαν. Τα παιδιά που εμφανίστηκαν από τον πάγκο και πρόσφεραν, ο ένας το κλέψιμο κι ο άλλος την ασίστ. Ο Ατρόμητος δεν κλονίστηκε, απ’ την κεντρική ιδέα του. Ένα υψηλής εμπειρίας και συνοχής γκρουπ, με μοναδικό καινούργιο-καινούργιο στην Ελλάδα τον…15 ημερών αριστερό μπακ απ’ την Αργεντινή, αντιπαρήλθε και ανταπεξήλθε.
Ο Γρηγορίου είναι ρούκι στην Ευρώπη, όχι χθεσινός στο ποδόσφαιρο ωστόσο. Φέρει, ήδη, διαπιστευτήρια. Δεν κέρδισε την επίζηλη δουλειά σ’ αυτό το σωματείο, επειδή είναι όμορφος. Πρακτικά, ο Ατρόμητος έκανε στην ΑΙΚ ό,τι άνετα θα μπορούσε να έχει πάθει ο Παναθηναϊκός στο α’ μέρος κατά της Μπριζ. Οι Σουηδοί δεν φάνηκε να πολυξέρουν τι να περιμένουν, σ’ ένα βαθμό δικαιολογούνται γιατί από Ατρόμητο το πιο πρόσφατο διαθέσιμο δείγμα ήταν τα πλέι-οφ της περασμένης περιόδου, άφησαν ορθάνοιχτο το γήπεδο, ούτως ή άλλως «εκ πεποιθήσεως» παίζουν ψηλά, ο ικανός Μαρσελίνιο έγινε Ρόμπεν, ύστερα (μη κοιτάμε την εξαίρεση στη Λεωφόρο) δύσκολα μαζεύεται. Κατά κανόνα, ό,τι αρχίζει άσχημα γίνεται συν τω χρόνω χειρότερα. Επιπλέον, η ΑΙΚ δεν μπορεί να κρυφοκοιτάζει σ’ ένα νέο Σαράγεβο. Διότι ο Ατρόμητος, πλέον, έχει μνήμη. Όχι αφέλεια. Του κόστισε κάτι παραπάνω βέβαια, σε ψυχική οδύνη, πέρυσι. Αλλ’ η εμπειρία, για να γίνει προίκα και νοητικό όπλο, πάντοτε παίρνει ένα κάποιο κόστος.
Ο Ρώσος, ο Νορβηγός, ο Γερμανός. Τι δηλοί, λοιπόν, το ανέκδοτο; Το προφανές. Ότι στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο Γιουρόπα Λιγκ, ιδίως σε τούτες τις πρώιμες φάσεις, κυκλοφορούν κι οπλοφορούν διαιτητές χειρότεροι, υψηλότερης επικινδυνότητας, απ’ τη Σούπερ Λιγκ. Διαιτητές-ρουσφέτια, εδώ κι εκεί. Βασικό είναι, ότι δεν τους ξέρεις «κι από χθες». Αμα δεν τους ξέρεις κι από χθες, δεν είν’ εύκολο να φτιάξεις στη στιγμή μία θεωρία για το κάθε σφύριγμα. Το δηλητήριο δεν έχει ελεύθερη δίοδο προς τον νου.
Οπότε, όταν η προκατάληψη ασθενεί, η επικινδυνότητα ατονεί. Βοηθά, όλο αυτό, στο να μη ξεφεύγουν οι σκέψεις προς τα κακά. Αλλάζει δραστικά, ακόμη και η όλη post-game συζήτηση. Μια χρήσιμη δοκιμασία συνεπώς, για ολόκληρο το κάδρο. Για τους ποδοσφαιριστές, για τους πάγκους, για τα κλαμπ, για τις κερκίδες. Μια θερινή τροφή για τη σκέψη, προτού αρχίσει το πρωτάθλημα και πέσουν πάλι, όλοι μαζί, στη γλυκειά αμαρτία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου